Third Person
Developer: House Of Tales
Release: 2010
Home Screenshots Review Walkthrough Videos Saves
"A trio of thieves, Cathryn, Mike, and Bernard are political activists: they steal paintings from the best guarded museums in the world and donate the benefits to good causes. One of their recent escapades was a break-in into a special exhibition in Cape Town, South Africa, where they robbed a portrait of Cecil Rhodes. At the same time, special agent Jack Stern is investigating the death of the British Foreign Secretary. His most vital clue is a note about the transport of Rhodes’ portrait from the Secretary’s office to the special exhibi-tion in South Africa and back. The game tells the story from the viewpoint of both."
Στα [+]
• Τίποτα.
Στα [-]
• Τά πάντα.
• Αν δεν έχεις ακούσει πάνω σε τι περιστρέφεται ο Τίτλος ή δεν διαβάσεις το εξώφυλλο του κουτιού, σού είναι απόλυτα αδύνατο να καταλάβεις ότι αυτά τά 3 νευρωτικά άτομα πού ασχολούνται μέ τίς προσωπικές τους υποθέσεις περισσότερο από κάθε τί άλλο, πού τσακώνονται συνέχεια καί πού αμφιβάλλουν διαρκώς γι' αυτό πού κάνουν, συγκατοικούν ενωμένα πάνω σ' ένα κοινό σκοπό. Τό όλο σκηνικό θυμίζει περισσότερο Ιψενικό δράμα παρά κοινόβιο ακτιβιστών. Οσο γιά τόν προορισμό τών χρημάτων, τό μόνο πού θ' ακούσεις από τό παιχνίδι είναι γιά καταθέσεις στήν τράπεζα, γιά διακοπές διαρκείας καί γιά τζόγο. Ούτε γιά φτωχούς, ούτε γι' αδικημένους…
• Η ιστορία είναι στήν κυριολεξία γιά τά πανηγύρια, μέ λογικά άλματα πού δέν υπάρχουν ούτε στήν φαντασία πεντάχρονου παιδιού. Σύμφωνα με τον εμπνευστή της, είναι απόλυτα λογικό μια οργάνωση πού κλέβει επί χρόνια πίνακες από Μουσεία και κατορθώνει να μένει ασύλληπτη, να συμπεριφέρεται με τον τρόπο πού συμπεριφέρονται οι 3 ήρωες: Νά κάθονται δηλαδή μπροστά στις κάμερες ασφαλείας καί νά τίς καταγράφουν, νά κυκλοφορούν μεσημεριάτικο μέ κότερο στόν Τάμεση καί νά τό αράζουν έξω από τό κτίριο πού θά μπουκάρουν τήν επομένη, νά παρκάρουν τό Βάν τους φόρα παρτίδα μπροστά στίς κάμερες ασφαλείας τού Μουσείου καί, όταν πρόκειται νά ταξιδέψουν, ν' αφήνουν τήν πλήρη περιγραφή τού προορισμού τους καρφιτσωμένη πάνω στό γραφείο τους, προφανώς γιά τήν ενημέρωση τού κάθε ενδιαφερόμενου... (Αυτό τό σχόλιο γράφτηκε στά μισά τού παιχνιδιού. Αργότερα, όταν θ' ανακατευτεί στήν ιστορία κι ο Δικτάτορας, εκεί κι άν γίνεται τό έλα νά δείς!!!) Η επαφή με μια στοιχειώδη πραγματικότητα, μηδενική. Τά πάντα μπορούν να συμβούν, αρκεί να εξυπηρετούν το σενάριο και να διευκολύνουν τήν παραγωγή.
• Από οπτικοακουστική άποψη, το παιχνίδι έχει τά χάλια του. Οι ήρωες κινούνται σαν νευρόσπαστα, όταν περπατάνε κι οι τρείς μαζί ο θόρυβος πού κάνουν ακούγεται σαν παρέλαση των Ες-Ες, κάθε τόσο έχουν την κακή συνήθεια να γυρνάνε το κεφάλι τους ψηλά και πρός τά πίσω, σέ μιά γωνία πού μόνο τό κοριτσάκι τού Εξορκιστή θά μπορούσε νά φτάσει, τό δέ πρόσωπο τής Cathryn τίς περισσότερες φορές μοιάζει σά νά τόχει πατήσει τό τραίνο τής γραμμής.
• Οι ενδείξεις για την δυνατότητα κίνησης του ήρωα δεν πάνε πίσω: δεξιά δείχνει το βέλος, μπροστά σε γυρνάει η κάμερα, πίσω δείχνει το βέλος, δεξιά πάς εσύ… Ευτυχώς, στο μεγαλύτερο διάστημα το παιχνίδι παίζει μόνο του, οι ήρωες πάνε όπου θέλουν κι ο δικός σου ρόλος είναι αμελητέα ποσότητα.
• Ο χειρισμός του inventory, από τους πιο εκνευριστικούς πού έχεις ποτέ συναντήσει. Κάθε τρείς και λίγο θα πρέπει να σημαδεύεις μιάν επιφάνεια λίγων χιλιοστών πού εξέχουν από την μπάλλα του χάρτη, να περιμένεις και λίγο μέχρι να στριφογυρίσει κι αν στό μεταξύ δέν έχει χάσει ο δείκτης τού ποντικιού τήν επαφή μέ τό συγκεκριμένο σημείο, νά προσπαθείς νά ξεχωρίσεις τά αντικείμενα πού πολλές φορές μόλις πού διακρίνονται πάνω σέ ανοιχτόχρωμο φόντο.
• Οσο για τους γρίφους του παιχνιδιού, είναι στην κυριολεξία ανύπαρκτοι!
Συνοψίζοντας
• Στο εξώφυλλο του κουτιού το 15 Days διαφημίζεται σαν "Χολλυγουντιανού στυλ αστυνομικό adventure" κι εμένα η απορία μου είναι η εξής: Τι να εννοούν άραγε μ' αυτό οι άνθρωποι της House Of Tales; Ότι μάς κάνουν πλάκα, πετώντας μας στά μούτρα ένα παιχνίδι μέ βαθμό ηλιθιότητας ίδιο μ' αυτόν πού κουβαλάνε και οι χολλυγουντιανές ταινίες μέ παρεμφερείς ιστορίες, ή ότι αισθάνονται υπερήφανοι πού μπόρεσαν νά μεταφέρουν στό κατασκεύασμά τους όλες τίς ηλιθιότητες τού χολλυγουντιανού κινηματογράφου; Γιατί άν ισχύει τό δεύτερο, πού είναι καί τό πιό πιθανό, είναι γιά λύπηση οι άνθρωποι...
Βαθμολογία: 0/5
Σχόλια Αναγνωστών
